Jussi Adler- Olsen har skrive tre kriminalromanar om "Afdeling Q"- ei oppdikta avdeling innafor Københavnpolitiet. Avdelinga består av tre personar. Carl Mørch, sjefen, Assad, syraren, som er assistent, og Rose, ein litt overivrig sekretær som går sine eigne vegar. Denne trioen skal prøve å løyse gamle saker som av ein eller annan grunn har blitt lagt bort.Det er skrive tre bøker om denne gjengen, dette er nr.2. Nr. 3 las eg for kort tid sidan.
Sidan eg les lydbøker er eg sjølvsagt ute for at opplesaren "tolkar" teksten for meg; og når det gjeld desse bøkene er det rikelig høve til det. Er dette ein parodi? Eller er det ein grotesk kriminalroman? Det kan vere eit spørsmål. For meg (med hjelp av opplesaren) var det ingen tvil. Dette er humor! Eg greier ikkje å ta det alvorlig, same kor mykje der er både av mord, alkohol-og dopmisbruk, ulykkelige barndommar etc. Det er rett og slett morsomt. Fordi det er så overdrive at det ein ikkje ein augneblink trur på det.
Forfattaren er oppteken av språket, det er vel derfor han har teke med syraren men litt språkproblem, og med tendens til å overdrive bruken av "altså". Han har også litt vanskar med samansette ord , slik at det blir "toppbakke" og "venneperler" og ikkje omvendt. Og så må Mørch stadig vekk forklare "vanskelige" ord.Elles er her rikelig med ironi, noko som eg er svak for.
Det er i det heile tatt språket som løftar desse romanane og gjer dei til noko meir, eller noko anna, enn vanlige kriminalromanar.
Dette er slik eg les boka, andre vil sikkert lese den på ein annan måte.
Første boka i serien heiter "Kvinnen i buret", eg er ikkje sikker på om eg har lese den, den tredje heiter "Flaskepost fra P"- eg likte best nr.2.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar