Bok nr.39 2010: Hjerterått.

Chelsea Cain har skrive tre bøker om seiemordaren Gretchen Lowell, etterforskaren Archie Sheridan og journalisten Susan med det rosa/ lilla håret.

Den første Ondskapens hjerte (Heartsick) kom i 2008, Hjerterdame (Sweetheart) i 2009 og Hjerterått (Evil at heart) i 2010. Forfattaren hadde tenkt å la det bli med denne trilogien, men bøkene har slått så godt an at det kanskje blir fleire.

Eg har altså lese nr.1og nr.3, og finn ingen grunn til å lese den i mellom sidan vi har fått vite mykje om det som skjedde der i nr.3.

Bøkene er velskrivne og ryddige så det er ikkje vanskelig å halde greie på verken folk eller hendingar, noko som er ein fordel, særlig i lydbøker.

Dette er ein slags psykologisk skildring av eit menneske som er tvers gjennom OND, eller rettare eit menneske totalt utan moral, samvit og empati. Så kan ei undrast om det finst slike. Ikkje veit eg,  bøkene er brutale, groteske og "grisete"- eg har mage til å tole det meste, så lenge det er fiksjon. Men på samme måte som den vakre Gretchen bergtek den eine føre og den andre etter,ikkje minst etterforskaren Archie, blir også vi på ein måten tiltrekt av henne.

Eg greip meg i å tenkje på dei gamle folkeeventyra der troll og hekser gjer grusomme ting; likevel blir eventyra lesne og elska av generasjon etter generasjon. Gretchen blir for meg ein slik eventyrfigur. 

Boka har også sleivespark til pressa som haussar opp stemninga omkring brotsverk, og får folk til å bli interesserte på ein usunn måte, grafse i detaljar t.d. for at dei sjølve skal få opp salstala.

Det gikk fort og greitt å lese denne boka sidan det vart ver til å ligge ute og sole seg. Dessutan er den akkurat passelig lang. Eg har funne ut at 8 CD-ar er den ultimate lengda på ei bok.

Eg veit at Solveig vil lese denne boka, men eg kan styre begeistringa mi. Takke meg til Mo Hayder!

No skal eg lese noko meir lødig, nemlig Siste natt i Twisted River, av John Irving.

PS: Margrete har lese bok nr. 2 og skrive om den på bloggen sin.