Når Karl Ove Knausgård no har skrive den første store romanen etter «Min kamp» (2009-2011), har han ikkje spart på noko. Uttrykket «more is more» har sjeldan passa betre enn her.
Sjølv om ein garva Knausgård-lesar vil nikke attkjennande til mangt, ber «Morgenstjernen» likevel bod om noko nytt.
Og det nye er godt, sjølv om det ikkje dermed er godt nytt:
Den uroa som har lege under det detaljrike kvardagsprosjektet, særleg i «Min kamp», er denne gongen blitt til noko tjukkare og meir framandt. Vi snakkar ikkje om indre uro og potensielt kaos i familien, eller ikkje berre det.
No er det naturen som er ute av lage. Klimakrise, javel, men det er som om krisa også har eit element av rå, primitiv vondskap ved seg. Kaoskreftene er i sving.
..............................................................................................................................
Då eg begynte på denne boka, let eg vere å lese om den på førehand, fordi eg ville lese med eit ope sinn som ikkje var påverka av nokon andre. Både i går og i dag har eg sete pal og høyrt lydbokversjonen- eg greidde ikkje å la vere. Det er mange stemmer i boka, mange som les-kvar si rolle. Dei gjer ein kjempefin innsats. Når det lid mot midten og særleg mot slutten av boka kjenner eg forfattaren att frå siste boka i serien om MIN KAMP. Det er heilt umuleg for meg å seie så mykje om boka, så dei som vil vite meir får lese på nettet- eller helst lese boka sjølv.Anbefalt.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar