Dagbok 2017: 27.desember

I går kveld strødde eg havregryn på altanrekkverket, for no var det nokre dagar sidan eg har sett svarttrosten som har vore ein dagleg . I dag sat han der, og eg skulle ta bilde gjennom vinduet. Men då klikket kom var "fuglen fløyet" - så her er bildet eg stod att med.

Klokka er no 22.20, og det er ei lita stund sidan eg kom vandrande heim. Det er nydeleg vêr ute; måneskin, snø og ca. 3-4 grader minus. Skulle ønske det ville vare.

Det første eg gjorde i dag var å ta inn gardintrappa som stod nedsnødd og frosen ute. Den måtte tinast, for no visste eg kvar alle di underlege pipelydane kom frå. Det var frå dei gamle brannvarslarane på soverommet og i gangen. Eg hadde ikkje greidd å lokalisere lydane før i går kveld/natt då eg skulle legge meg! Men å gå ut i nattkjole klokka 2 om natta for å hente trappa? Jau, det hadde eg faktisk gjort om den ikkje var full av is og snø. No er alt i orden og ingen ting pistrar og pip, med unntak av høgre øret mitt so er fullt av tinnitus.

Elles strauk eg nokre klede, vaska og tromla nokre andre som Nils skulle ha. Eg tek kleda hans heim og vaskar dei her. Solveig melde at ho og Øystein kom innover for å besøke Nils, og så ville dei ta bilen vår med dit ut; Nils vil at Audun skal ha den mens han er heime, slik at bilen får "køyrt seg" litt.

Først besøkte dei Nils, så kom dei hit. Øystein var forkava så han reiste ut att med det samme han hadde mòka og fått bilen i gang. Solveig gav seg tid å drikke kaffi og ete lefser i lag med meg. Rasmus hadde ringt til Nils mens Solveig og Øystein var der ute, så det vart ingen lang prat. Så ringde han meg, og vi prata  til Solveig kom.

Nils var ikkje i form i dag. Han var trøytt og hadde dårleg appetitt. Han sov litt og vi såg TV i lag, og  så hjelpte eg han med kveldsstellet før eg gjekk. Han kvikna til ei stund, men så vart han trøytt igjen. Men det er ikkje anna å vente; eg er glad så lenge vi kan snakke fornuftig saman, for det er ikkje noko som feiler han i hovudet. Viss han av og til seier noko som er feil er det gjerne fordi han har fått mykje medisin. Det er ikkje alltid så oppløftande å besøke han, men vi er utruleg takknemlege for dei 7 månadane han fekk vere heime. Det var rein bonus.Vi får ta dagane som dei kjem.