Bok nr.48:Huset ved moskeen.

Den 20.juli 1969 sat eg med Margrete på fanget, ho var akkurat 1 år og 1mnd. gammal.Vi såg på TV der det første mennesket sette foten på månen.Eg fekk ei sterk kjensle av å oververe ein historisk augneblink, og tenkte:Denne stunda vil eg alltid hugse.Sidan har det vore mange slike hendingar, som har fått meg til å oppleve at historia er noko som er her og no, men også fortid og framtid.
Denne boka er ein histiorisk roman, der fakta og fiksjon smeltar saman på ein fin og naturlig måte.Tidsperspektivet er frå ca 1969-1988, tida då sjahen blei driven ut av Iran og Khomeini overtok makta.Ei hending som er såpass nær i tid at mange av oss hugsar det godt. Eg kjenner familiar her i Ø. som flykta frå landet sitt i denne epoken, og ikkje har kunna vende tilbake. Særleg vondt var det for ei av kvinnene då mor hennar var dødssjuk, og ho ikkje kunne reise til henne.
Forutan dei historiske hendingane ,skildringane av livet i moskeen og i landet elles, inneheld boka også surar frå Koranen, persiske dikt og mytar, og anna poesi, noko som gjer boka svært mangfaldig.
Eg brukar ikkje å google bøkene før eg har lese dei ut, men her gjorde eg eit unntak, og det var ein fordel! Så viss de vil lese denne boka, så gjer nokre førebuingar:les om den på nettet, og ha gjerne papir og blyant klar om de vil lese den som lydbok. Det einaste som var problematisk for meg, var nemleg alle namna, så eg skulle ønske eg hadde hatt ei namneliste.Det er vanskeligare å hugse namn når ein ikkje har eit "ordbilde".Elles er boka lettlesen og lett å forstå; litt sentimental på slutten slik ein kan forvente av ein persisk roman.
Eg vil tilrå alle å lese denne romanen, den fortener absolutt terningkast 6.Eg ser ikkje bort frå at eg kan kome til å lese den ein gong til.
NB:Opplesaren var kjempegod!
Les gjerne om boka her