Bok nr.38: Øya.

Denne boka har Solveig skrive om før, så eg vil tilrå at de les hennar meining også..
Her kjem mitt syn:
Forfattaren har eit fantastisk materiale å jobbe med.På nordkysten av Kreta ligg den vesle byen Plaka og eit lite stykke ute i havet ligg øya Spinalonga, der det var leprakoloni frå 1903-1957. Alle spedalske frå Kreta og fastlands-Hellas vart sende til denne øya etter at dei hadde fått diagnosen.Her levde dei resten av livet sitt i eit heilt spesielt samfunn. Ingen utanfrå besøkte pasientane, med unntak av legane.
I den vesle byen Plaka kunne dei sjå ut til øya,med skrekk for at dei, eller nokon i familien, ein dag måtte reise dit. Elles går livet som vanlig, folk lever og dør, gifter seg og får born.Dei opplever krig og fred og elles alt anna som eit menneskeliv kan innehalde.
Alt dette bakgrunnsstoffet i boka er interessant og lærerikt.Eg fekk vite mykje om sjukdommen lepra som eg ikkje visste før. Eg fekk også vite mykje om livet i ein gresk småby, om skikkar ved bryllup, barnedåp og gravferd, og om måten folk tenkjer på. Og om sladder og baktaling.Så langt synest eg boka fungerer godt.
På denne bakgrunnen har forfattaren plassert ein handfull menneske som hovudpersonar.Og det er her forteljinga sviktar totalt, etter mi meining, for vi kjem aldri "under huda" på personane.Alt blir berre på overflata, same kor dramatisk det er det som skjer.Det er som å lese ein ukebladsroman.
Språket i boka er uinteressant, gammalmodig og romantisk(i tydinga urealistisk). Opplesaren kan kanskje ta noko av skulda for det?
Til tross for denne knusande kritikken, vil eg likevel tilrå folk å lese boka- på grunn av bakgrunnsstoffet.Eg las den som ein dokumentar-roman.