Bok nr.6-2019: Aldri kome tilbake.

I går fekk eg denne boka frå Øystein. Eg blei glad då eg såg den! Eg er så glad i tynne bøker, med relativt stor skrift og korte sider. Dette er fordi eg likar aller best å lese bøkene i ein einaste jafs-ikkje legge bort og ta igjen og på den måten avbryte opplevinga.

Eg-forteljaren i boka  er to år yngre enn eg, fødd under andre verdskrigen. Det er nesten merkeleg at interessa for det som skjedde i krigsåra framleis er levande. Og Øystein er jo historikar. Her fortel han mellom anna og menn som blir borte-og kjem att, og dei som ikkje gjer det. Eg likar slike bøker der ein får ei samanhengande kronologisk forteljing som er lettfatteleg, som ein kan forstå og leve seg inn i. Eg synest boka var gripande. At den er lett å lese er ikkje noko minus. Takk for boka Øystein!

Eg begynte så vidt på boka i går kveld og las den ferdig på føremiddagen i dag.
Forlaget si omtale:

Brevroman om krig, kjærleik og svik. Ei ulukke tvingar den aldrande Daniel til å skrive eit brev til barnebarnet. Han leitar etter forklaringar på det opprivande som nettopp har skjedd. Forteljinga grip tilbake til byrjinga av den andre verdskrigen, då motstanden mot okkupantane for alvor tok til, og mennene som stod Daniel nærast, brått blei borte. «Aldri kome tilbake» er ein gammal manns forsøk på å nærme seg barnebarnet gjennom ei hudlaus skildring av eige liv, ikkje minst forholdet til kona Beate. Romanen tematiserer svik, skuld og behovet for å finne meining i det vonde. Men framfor alt skildrar romanen eit menneske som aldri sluttar å leite