I dag før middag hadde eg ei vond kjensle, fekk brått så tunge tankar. Det er ikkje så rart så sjuk som Nils har vore i det siste. Eg bestemte meg til slutt for å fare ut til han tidlegare enn eg først hadde tenkt.
Eg var nesten klar til å fare då dei ringde frå Ørstaheimen og sa at pusten til Nils hadde endra seg. Eg forstod sjølvsagt at det var eit dårleg teikn, så eg fekk Solveig nabo til å køyre meg ut. Eg sat ved senga eit par timar og høyrde på den surklande pusten. Innimellom sende eg meldingar til dei tre borna våre.
Solveig og Margrete kom utpå ettermiddagen - eg hadde ikkje sagt at det var noko som hasta. Men etter at vi alle tre var samla gjekk det fort. Det var vondt å høyre kor tungt han pusta, og vi stod rundt han til siste andedraget. Det var ei trist, men også ei fin stund. Det var godt å sjå at han fekk fred.
Det har vore mange år med sjukdom, men ikkje så merkbart før dei to siste åra. Han har hatt mange gode år etter at han fekk diagnosen i 2004. Dei to siste åra har det vore ut og inn av sjukehus og sjukeheim, men så fekk han 7 mnd. heime i fjor sommar-haust. Det var bonus.
Kva tid det vert gravferd veit eg ikkje enno.
Vi kjem til å sakne Nils, og minnast han mest slik han var då han var frisk og glad.
Fred over minnet.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar