Bok nr.57- 2011: Kongens hjerte. Av Gaute Heivoll.

Eg har lese berre ei bok av denne forfattaren før. Den heitte Før jeg brenner ned  , og eg vart heilt betatt av den boka. Då eg begynte å google forfattaren, forstod eg at eg ikkje var den einaste som var begeistra, for han har fått mange prisar for forfattarskapen sin. Rart eg ikkje hadde høyrt om han før, men det er på ingen måte dei beste forfattarane som får mest merksemd.

Denne boka er heilt annleis enn den første eg las, som var litt av ein page-turner.

Men også denne gongen har forfattaren teke utgagnspunkt i ei verkelig hending. På slutten av 1700-talet herja det nemleg ein mystisk epidemi på Sørvestlandet.Sjukdomen vart kalla "radesyken"-og dei som fekk den fekk stygge væskande sår, blant anna.  

Hendinga i boka er lagt til 1775, då ein far reiser frå Sørlandet til Kong Fredriks hospital i København med den sjuke døtra si. Kona og den eldste døtra er døde av den same sykja. Faren er frisk, men han er heile tida på leit etter teikn på sin eigen kropp. Teikn på at også han "har det i seg". Heile boka handlar om denne reisa og om opphaldet på sjukehuset i Kongens by. Noko av det som skjer er verkelig, andre ting går føre seg i draumane og fantasiane til faren. Og midt opp i all sjukdommen og elendigheita er det så POETISK og VAKKERT. Dessutan er dette ei bok som ikkje legg grenser for eigne tolkingar. Det er ei nokså stilleståande og lågmælt fortelling, men den grip lesaren. I alle fall vart eg gripen.