Dagbok 2018: 27.september.

Klokka er 17.30. Temperaturen er + 5 grader C , og det er ikkje slutt på regnet, anna enn på fjelltoppane, for der er det snø.
No har eg hatt tre meir og mindre søvnlause netter, så humøret var ikkje på topp i dag. Sist natt låg eg lysvaken til klokka var ca.6.00, så sov eg litt mellom 6 og 8. I tillegg verkte eg i hofta. Den hofta som eg hadde vondt i -i nærmare 10 år, siste par åra har den vore bra. Eg blir litt hysterisk når eg kjenner den verken kjem. Synest ikkje det er gale no, for eg har tatt det heilt med ro i dag. Vêret har også mykje å seie. 
Eg plar like så godt den tidlege hausten, men i år har ikkje noko vore likt seg. I to månader har det regna nesten kvar dag- og i tillegg har det vore kaldt. Det er så skuffande. Eg ville vere mest mogleg ute denne tida og styre i hagen til dømes. I oktober-november er eg meir villig til å ta imot mørke, kalde og våte dagar. Sjølvsagt kan ein ikkje gjere noko med vêret, og er ein frisk kan ein alltid finne på noko som er kjekt. 
I dag skulle eg eigentleg vere med Marit nedover når ho skulle på trening, men så var eg ikkje i form til det. Men ho var snill og henta sovetablettane til meg -  til natta skal eg sove-så blir eg kanskje i betre humør i morgon. Eg har gjort lite og ingen ting i dag, men eg pussa stuevindua på innsida, kluten vart svart. Eg driv og fyrer med så mykje rusk og rask at det litt "sot" overalt. Må nok ha ein skikkeleg nedvask når rotet er over.
Til middag hadde eg restar frå i går. Elles har eg lege på sofaen og høyrt bok, fordi det er vondt å sitte. Den boka var så kjedeleg at det var betre eg aldri hadde lese den. Det er vanskeleg å få tak i dei lydbøkene ein helst vil ha når ein ikkje kjem seg på biblio så ofte.
Eg har tusen ting å gjere her heime også, så viss eg kjeder meg, er det mi eiga skuld. Når eg tenkjer tilbake på dei to siste åra, så har eg vore mykje ute og vandra, og det har vore mykje godt vêr. Og eg har ikkje hatt plager med føtene før no sist vår. Eg fekk vanen med å vere mykje ute og til å gå mykje. Det hadde eg tenkt å halde fram med, så eg håper å bli litt betre til beins igjen. Jamaldringane mine frå Pensjonistlaget, og mange som er eldre også, går lange, fine turar kvar onsdag. Dei er heldige dei som kan vere med i "Den gylne spaserstokk".