Grania Ryan har forlatt samboeren i New York etter at hun mistet sitt ufødte barn. Nå søker hun trøst hos familien hjemme i Irland. En dag hun er ute og går, får hun øye på en liten jente helt ytterst ute på klippen. På det tidspunktet vet hun ikke at Aurora Lisle skal komme til å forandre livet hennes. Det viser seg at familien Ryan og familien Lisle har en lang felles historie, men dramatiske hendelser i fortiden har ført til at det er ondt blod mellom dem. Det er til slutt Aurora og hennes bemerkelsesverdige vesen som sørger for å forene de to familiene. I mellomtiden får vi være med på en spennende reise gjennom historien, der et hittebarn i London spiller en avgjørende rolle. En stor fortelling om sorg og tap, men også om kjærlighet og håp. Jenta på klippen er en handlingsmettet og gripende «good read» med handling fra England, Irland og New York, og med flere parallelle historier som spenner fra 1914 og fram til i dag.
Denne boka vart heilt tilfeldig med heim frå biblioteket ein dag eg ikkje fann så mykje. Det vart til at eg las ut heile boka- under sterk tvil. Meir enn ein gong var eg frista til å legge den bort, men så hadde eg ikkje noko anna. Dette er ein såkalla "bestseller"-og alle veit kva eg meiner om slike bøker. Denne er nesten verre enn alle eg har lese før. Historia kunne vore bra nok, om den hadde blitt fortalt på ein annan måte. Men forfattaren fortel på eit overromantisk og klissete språk men dobbelt så mange ord som er nødvendig. Lurer stygt på om ho leikar at ho er den nye Isabell Allende-for boka minner på ein måte litt om "Åndenes hus". Det er Aurora som fortel historia om formødrene sine og resten av slekta. Litt skal eg tilgi på grunn av slutten. Men mitt råd er: Les IKKJE denne boka.Ei anna bok av samme forfattaren, "Orkidéens hemmelighet" la eg i frå meg før eg hadde lese ei plate. Og den skal vere betre enn denne boka.
1 kommentar:
Takk for åtvaringa!
Legg inn en kommentar