Anna Gavalda skildrar også i denne romanen utskota, dei verjelause barna som når dei veks opp knapt vågar å drøyme om normalitet, tryggleik og glede.Likevel er dette feelgood-lesing på høgt nivå, også på grunn av eit samstundes fjellstøtt og leikande språk. Billie eig den røffe og særeigne forteljarstemma, ho er eit morlaust løvetannbarn frå grimme kår, med ein hardbarka stefamilie. Billie er utan erfaring med positiv menneskeleg kontakt.
Siste året på ungdomsskulen kjem vendepunktet: Ho må spele eit Alfred de Musset-stykke på skulen saman med den bedrestilte, pinglete homsen Franck. Han har ein tilfluktstad hjå bestemor si, og her finn dei begge både ro og rom for heite diskusjonar om store spørsmål.
Men først møter lesaren dei to som vaksne, etter ei ulukke i villmarka. Franck er medvitslaus, og ingen kan hjelpe dei. Billie fryktar for livet hans, og veit ho ikkje vil leva utan venen.
Ho vender von og bøner mot ei lita stjerne på nattehimmelen, og trur heile soga si til stjerna denne krisenatta. Teksten vekslar lettbeint mellom tårer og smil, mellom dramatiske verkemiddel og lange opne linjer.
Galgenhumoristiske opptrinn og lattervekkjande tablå skaper kontrast til såre skildringar av sjølvforakt og forfall. For naturbarnet Billie bind ein krans av språkbileta sine, brukar både ugrasblomar og fine franske liljer, vrir på både popsangar og høglitterære klassikarar. Slik skapest spanande nyanser i det sprikande sjølvportrettet Billie bind saman.
Mellom fleire eksistensielle spørsmål vender fokus seg gong på gong attende til det elskande paret frå de Musset sitt skodespel: Kor ofte – eller lite – kan ein elske før sjølve kjærleiksevna smular seg eller kjærleiken blir urein?
Mot slutten av boka let Gavalda seg freiste til ein litt for lukkeleg slutt, slik ho også har gjort i tidlegare forteljingar. Der svir søtsmaken litt for rosa i denne lesarmagen, men ikkje så kvalmande at smaken av substans blir øydelagd.
For dette er eit solid stykke lesestoff, med så mange lag at boka vil fungere som både rørande strandlektyre og kjelde til djupare refleksjon.
Alle laga er meistarleg formidla av oversetjar Tove Bakke, som også byr på eigne kreative nyskapingar når Gavalda går utanom ordlista. Dette åleine er ein prestasjon. Oversetjaren er så musikalsk at ein etter nokre linjer ikkje vører om ein les fransk eller nynorsk – det smeltar saman i eit levande hjartespråk.
.......................................................................
Eg har høyrt lydbokutgåva, og opplesaren gjer ein kjempejobb. Språket er ungdommelig og moderne. Elles står vel det meste i det eg har saksa frå nettet. Boka er lettlesen, og på berre 4 CD-plater. Eg har lese fleire bøker av Anna Gevalda, denne er annleis- men også lik. Anbefaler alle å lese lydbokutgåva.
Elles står vel det meste i det eg har saksa frå nettet.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar