På Satterfield-plantasjen sørger fru Amanda over tapet av sin eneste datter. Omtåket av sorg tar hun et nyfødt slavebarn til seg og gir det navnet Granada. Granada vokser opp som fruens leketøy, uvitende om familien sin og hvor hun kommer fra – inntil slavekvinnen Polly Shine ankommer plantasjen. Polly er kjøpt for å kurere slavene for en mystisk sykdom, og når hun lykkes over alle forventninger, begynner ting å endre seg. Granada sparkes ut av hovedhuset og tas inn hos Polly som hennes lærling. Og snart begynner det å hviskes om Friheten … Sytti år senere sitter gamle Gran Gran og forteller sin historie – og avslutningen på fortellingen kan vise seg å bli en helt annen enn hun ventet.
Jonathan Odell har skrevet en utrolig spennende og rørende fortelling om sterke kvinneskjebner, kjærlighet og strid i et Sørstatene før og etter frigjøringen, i samme ånd som Mississippi og Barnepiken. En sjeldent medrivende, varm og rystende roman om frihet og håp.
Ja, dette var altså frå nettet.
På bibloteket har eg latt falle eit ord eller to om at eg er fascinert av "sørstatsromanar", eg tenkte på t.d."Tatt av vinden", "Barnepiken" og mange fleire, derfor hadde dei lagt til sides denne boka til meg.
Boka har alt som skal til for å bli ein "bestseller". enkelt språk, lettforståelig handling, mange ord, sentimentalitet og romantikk.Eg lurte ei stund på om boka var skriven for barn/ungdom, men det var den altså ikkje. Boka er ikkje utan kvalitetar, men for meg vart den fryktelig langdryg og kjedelig. Og så er det dette "overnaturlige" som er så populært for tida, det er ikkje mi greie, liksom. Det mest positive eg kan seie om innhaldet er at det kanskje kan gi eit inntrykk av korleis negerslavane hadde det i sørstatane før borgarkrigen.Eller kanskje ikkje?
Og opplesaren er god. Ho les med varierte stemmmer, men ikkje så mykje at det blir travelt. Som vi alle veit, snakkar svarte folk ein dialekt som trulig skriv seg frå Oslo østkant-i alle fall i bøker, mens kvite folk held seg til bokmål utan tjukke l-ar.
Ja, dette var altså frå nettet.
På bibloteket har eg latt falle eit ord eller to om at eg er fascinert av "sørstatsromanar", eg tenkte på t.d."Tatt av vinden", "Barnepiken" og mange fleire, derfor hadde dei lagt til sides denne boka til meg.
Boka har alt som skal til for å bli ein "bestseller". enkelt språk, lettforståelig handling, mange ord, sentimentalitet og romantikk.Eg lurte ei stund på om boka var skriven for barn/ungdom, men det var den altså ikkje. Boka er ikkje utan kvalitetar, men for meg vart den fryktelig langdryg og kjedelig. Og så er det dette "overnaturlige" som er så populært for tida, det er ikkje mi greie, liksom. Det mest positive eg kan seie om innhaldet er at det kanskje kan gi eit inntrykk av korleis negerslavane hadde det i sørstatane før borgarkrigen.Eller kanskje ikkje?
Og opplesaren er god. Ho les med varierte stemmmer, men ikkje så mykje at det blir travelt. Som vi alle veit, snakkar svarte folk ein dialekt som trulig skriv seg frå Oslo østkant-i alle fall i bøker, mens kvite folk held seg til bokmål utan tjukke l-ar.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar